მე სანთლის შუქზე ავიღებ კალამს,
ფურცელს გავუგზავნი დაკარგულ სალამს,
გარშემო სიბნელე ააგებს კარავს,
სწორედ ის სიბნელე ყველას რომ ზარავს.
მალავსო სიბნელე აზრებსა ბნელსა,
უკუნში ცხვარი წააგავს მგელსა,
მე კი სინათლე მინათებს ბნელსა,
კალამი მინდობია გაყინულ ხელსა.
Subscribe to:
Posts (Atom)
